29 Mart 2009 Pazar

mutluluk...


Bugün 45 günlük oldu gazlı,nazlı kuzucuk..Büyüyor yavaş yavaş..emek emek..
Sabah kahvaltıya misafirlerimiz vardı,şengül ablalar bizdeydi,özlemişiz birbirimizi. Kahvaltı,sohbet derken gün nasıl geçti anlamadık :)Kuzum onlar varken bizi hiç üzmedi..Misafirlerimiz gidincede tam 4,5 saat uyuyarak mini bir rekora imza attı..

Sonuç;özlediğimiz dostlarımızla geçirdiğimiz güzel bir gün ve upuzun uyuyarak anne babasına karşılıklı oturup çay içme,yemek yeme fırsatı veren minik kuzuda aileside çok mutlu :))

Bugün hepimiz için güzel bir gün oldu...

25 Mart 2009 Çarşamba

kuzucuk :)

Kuzum bugün 40 günlük oldu :)
Veee kırk uçurmaya gidip yumurta ve ekmek mamaları topladı :)))Bu sabah elektrikler kesildi,tüm gün gelmeyeceğini öğrenince bizde katalitik sobası olan komşumuza gittik kuzu üşümesin diye..
Oğluşum yine uyanık olduğu için saatlerce emdi,yere koyduğum anda yine durmaksızın ağladı..
Sorunumuz şu;asla ama asla yere koyamıyoruz küçük paşayı..Yatırdığımız zaman yanındada dursak,elinide tutsak,konuşup şarkılarda söylesek -ki hepsini defalarca denedik- Olmuyor..
Uyanık olduğu saatlerde ya emecek yada kucağımda,daha doğrusu omuzumda duracak.. Sabahları erkenden başlıyor bizde bu durum taki yeniden uyuyuncaya kadar..
Napıcaz bilmem..
Geçen hafta cmt günü akşama kadar aralıksız ağladı gaz sancısı yüzünden..Aldığımız zinco hiç bir işe yaramadığı için nurse harveys adında bi şurup aldık.Şimdilik işe yarıyor gibi en azından biraz rahatlattı hem kuzuyu hem bizi,zeytinyağıda içiriyoruz oda iyi geliyor bi parça..
Kriz anlarında karnına termafor koyup koynuma sarıp gezdiriyorum,yada sıcak havluya sarıyorum..Kuzum gözleri sımsıkı kapalı,kucağımda sesi ağlamaktan kısılmış halde bağırırken ben çarezizliğin sınırlarında geziniyorum :(( Duadan başka bişi gelmiyor elimden :((

Gaz;nolur git artık ve bir dahada sakın gelme!!!
Zor günler bu günler..Ama geçicek inşallah..

19 Mart 2009 Perşembe

miniş :)

Minişim bugün 35 günlük.



Babannemiz yanımızda,10 gün önce bize bakmaya geldi sağolsun..



Ahmet Akay'ım;küçük kuzum benim..
minicik ellerini ellerime aldığımda,terliyor musun diye yakana bakarken gıdıklandığında,çılgınca ağlarken kucağıma aldığımda birden sustuğunda eriyorum,bakmaya koklamaya kıyamıyorum seni....
Her an,her saniye içimde çağıl çağıl akan bir aşk var sana duyduğum..Hiç bitmeyecek hep artıcak bi aşksın sen..
miniciğim benim..

Gelelim neler yaptığımıza;
Şu anda en büyük sorunumuz gaz..
22 günlükken başlıyan ve her geçen gün artan gaz sancıları yüzünden napacağımızı şaşırmış durumdayız..
Zinco'nun bi faydasını görmedik henüz..
İnşallah çabucak geçer bu sancılar..
Kuzumun ağlamasına dayanamıyorum..

13 Mart 2009 Cuma

DOĞUM...

12 şubat 2009 perşembe sabahı her zaman ki sabahlarımdan biriydi...
saat 11:00 da gözümü zor açtım..bir gece tv de aşk yakar'ı seyredip geç saate kadar oturup örgü örmüştüm :)
yataktan kalkıpta wc ye gidince anladım suyumun geldiğini!
aslında çığlık atarak bağırmam, şok olmam gerekirken nedenini şimdi bile tahmin edemediğim bir sakinlikte dr'umu aradım..Dr'umun heyecanla;daha çok erken,çarçabuk uçarak buraya gelin zeynep hanım demesiyle benim içimde ki korku ve panik çoğaldı..
kuzum 35+0 haftalıktı daha..
hemen eşimi aradım.Onu beklerken duşumu aldım,hazırlandım,valizlere son rötuşları yaptım..
içiçe olduğumuz son anlarda dilimde yine dualar vardı..korkular,acabalar..

Son sürat hastaneye gittik,kısa bir muayeneden sonra;doğum başlamış,durduramayız seni hemen ameliyata alıyoruz dedi dr um...
odamıza gidince beni hazırladılar..bu arada sürekli can dostumu arıyoruz ama ulaşamıyoruz..Kimsenin doğuma girdiğimden haberi yok,Ankara'da kimsemiz yok..

sonra veda vakti..elimi tutan sıcacık bi el..dilinde dualar,gözünde yaşlarla bizi uğurlayan,''çıkışta ikinizide burada bekleyeceğim diyen''bi tanecik aşkım...
oysa ona ne çok söyliyecek sözüm vardı..
doğuma 1 gün kala ne vasiyetlerde bulunacaktım daha :)
ama olmadı..aceleci kuzum daha fazla dayanamadı annesinin hasretine..

zezemle ameliyathanenin girişinde ayrılıyoruz..içim yanıyor..ağlıyorum...

Ameliyathanedeyim..Söyledikleri kadar soğuk değilmiş diyorum içimden,bir yandanda dualar ediyorum.
Rabbi yessir vele tuassir Rabbi temmim bil hayr..

kuzumun karnımda son dakikaları..doğacak oluşuna bile sevinemiyorum,korkuyorum..ya ciğerleri gelişmemişse,ya ona bişi olursa..
Başımı okşıyarak korkma diyor bir hemşire;şimdi uyuyacaksın,uyandığında bebişin yanında olacak.sevgiyle bakıyorum ona..
öteki moral bozan,niye genel anesteziyle oluyorsun?çok acı çekeceksin,spinal ol diyen hemşireye çok kızgınım,lütfen moralimi bozmayın,susun diyorum..Yavruma odaklıyım o an!..Aklımda o var sadece..
Sonra dr um geliyor..
Başımı okşayan o el son hatırladım...

...
Gözümü zeynep hanım!zeynep hanım!diye beni uyandırmaya çalıştıkları asansörün kapısında aralıyorum korkunç bi acıyla..
Allah'ım nasıl ağrım var,canım çok yanıyor.Nerdeyim?Bebeğim doğdumu?nasıl iyimi?bunları sorucam bi konuşabilsem ama konuşamıyorum..

Tekrar uyumuşum sanırım..odamıza geldiğimizde yatağa geçirilirkende çok canım yanıyor..Allah'ım diye bağırıyorum zezem elimi tutuyor..
Benimse aklımda tek bir soru var;
Bebeğim!
Bebeğim nerede?burada mı?Doğdu mu?
-doğdu diyor zeze,çok güzel bir oğlumuz oldu.Şimdi oksijen alıyor birazdan yanına getirecekler.
Ben narkozunda etkisiyle bu soruyu yüzlerce kez sorup, zezeden yüzlerce kez aynı cevabı almama rağmen,sorduğumu unutup yeni baştan bebeğim nerde bebeğim doğdumu diye diye başta zezem olmak üzere herkesi kıvrandırmışım :)))


KUZUM SAAT 13:20 DE 3010 GR 50 CM OLARAK DOĞMUŞ..




Sonra..Seni getirdiler odamıza;Kuzum benim!küçük kuzum!Avuçiçi kadar yuvarlacık yüzün,çeri domatesi gibi minicik kıvrımlı çenen,hiç açmadığın japon gözlerin...

ilk emişin,hemşirenin kucağında,gözlerin yumuk..hemen uyudun..kuzumdun!

Hep uyuyor yavrum biraz küçük olduğundan birazda narkozdan..Ben serumlar bitince hemen ayaklanıyorum..Odamızda ben,kuzum ve zezem başbaşayız,dışarda deli bir yağmur var..

sessiz kuzum benim,diğer odalarda bebişler kıyameti koparıyorlar ağlarken bizim odamızda ise çıt yok..
Niye ağlamıyor?niye ememiyor?yoksa emme refleksi mi yok diye kendimize cevabını bilmediğimiz sorular soruyoruz habire..

2 gün kaldık hastanede..gece gündüz var gücümüzle ahmedi uyandırıp emzirmeye çalıştık,ilk günün sonunda sabaha karşı emmeye başladığında ki sevincimiz görülmeye değerdi..Bi yandan ağlıyoruz,bi yandan gülüyoruz :)

2 gün boyunca gözümüzü bile kırpmadan oturduk,delice yağan yağmuru seyredip sohbetler ettik,yavrumuzu seyrettik,şükrettik.

hastaneden çıkarken oğlumun v.teyzesi geldi bize yardımcı olmak için..evimize giderken beşiğimizi aldık :)) onca listesini yaptığım şeylerin bir çoğu kaldı yapılamadan :)
kuzumla ilk zamanlar hiç zorlanmadık,20 günlük oluncaya dek durmadan uyudu..sonra sarılık oldu,iki kez hastaneye yatıp ışın aldık,çok zor günlerdi ama geldi geçti..

Bende doğumdan hemen sonra başlıyan annelik hüznüde 4.haftada kendiliğinden geçiverdi..

Sonra...

Hayatımız,herşeyimiz bugün 28 günlük olan oğlumuz Ahmet Akay oldu :)))

MİMOZAM;BENİM KÜÇÜK BEBEĞİM;
SEN BİZİM KABUL EDİLMİŞ EN GÜZEL DUAMIZSIN!
SEN MİNİCİK BİR TOMURCUĞUN BÜYÜYÜP ÇİÇEK AÇMASISIN GÜN BE GÜN.
İÇİMDE BÜTÜTTÜĞÜM,GÜNÜ GÜNE EKLEDİĞİMSİN..
CANIMI CANINA KATTIĞIMSIN..MİLADIMSIN,SENDEN ÖNCE OLANLARI SIFIRLADIM,
SENİNLE YENİDEN DOĞDUM OĞLUM..
SENİNLE BİRLİKTE BAŞLADI HAYATIM..

HOŞGELDİN OĞLUM! HOŞGELDİN MİNİKMİMOZAM!

HOŞGELDİN GÖNLÜMÜN EN GÜZEL YERİNE...
Related Posts with Thumbnails
Powered By Blogger