öylesine...

yarın kayınvalidem geliyor bana yardımcı olmak için,bana can yoldaşı olmaya..
günler geçiyor yavaşta olsa..
korkuyorum..hep korkuyla yaşıyorum..
yapmak istediğim şeyleri,almak istediklerimi değil,düşüncelerimi bile engelliyor korkularım.
kaybetmekten korkuyorum :((
ağlamak istiyorum hemde bağıra bağıra :((
hergün pencerenin önünde oturup geleni geçeni seyrediyorum,içlerinden bazılarını tanıyorum artık,kaçta geçerler,ne zaman dönerler..hele gezen,sağlıklı hamişlere çok imreniyorum...
sonra filistini düşünüyorum..filistinde bebekler ölüyor,çocuklar,kadınlar...içim yanıyor cayır cayır...
karınları aç,suları yok,elektrikleri yok :((yakıt yok,ilaç,hastane vs yok...gazetede minicik bi bebeğin resmini gördüm,üstünde tulumu melek olmuş :((kimbilir kimin kuzusu..
duadan başka bişide gelmiyor elimden ne yazık ki :((

bunları düşününce küçücük kalıyor korkularım,acılarım hüzünlerim önemsizleşiyor...
şükrediyorum...