saat 11:00 da gözümü zor açtım..bir gece tv de aşk yakar'ı seyredip geç saate kadar oturup örgü örmüştüm :)
yataktan kalkıpta wc ye gidince anladım suyumun geldiğini!
aslında çığlık atarak bağırmam, şok olmam gerekirken nedenini şimdi bile tahmin edemediğim bir sakinlikte dr'umu aradım..Dr'umun heyecanla;daha çok erken,çarçabuk uçarak buraya gelin zeynep hanım demesiyle benim içimde ki korku ve panik çoğaldı..
kuzum 35+0 haftalıktı daha..
hemen eşimi aradım.Onu beklerken duşumu aldım,hazırlandım,valizlere son rötuşları yaptım..
içiçe olduğumuz son anlarda dilimde yine dualar vardı..korkular,acabalar..
Son sürat hastaneye gittik,kısa bir muayeneden sonra;doğum başlamış,durduramayız seni hemen ameliyata alıyoruz dedi dr um...
odamıza gidince beni hazırladılar..bu arada sürekli can dostumu arıyoruz ama ulaşamıyoruz..Kimsenin doğuma girdiğimden haberi yok,Ankara'da kimsemiz yok..
sonra veda vakti..elimi tutan sıcacık bi el..dilinde dualar,gözünde yaşlarla bizi uğurlayan,''çıkışta ikinizide burada bekleyeceğim diyen''bi tanecik aşkım...
oysa ona ne çok söyliyecek sözüm vardı..
doğuma 1 gün kala ne vasiyetlerde bulunacaktım daha :)
ama olmadı..aceleci kuzum daha fazla dayanamadı annesinin hasretine..
zezemle ameliyathanenin girişinde ayrılıyoruz..içim yanıyor..ağlıyorum...
Ameliyathanedeyim..Söyledikleri kadar soğuk değilmiş diyorum içimden,bir yandanda dualar ediyorum.
Rabbi yessir vele tuassir Rabbi temmim bil hayr..
kuzumun karnımda son dakikaları..doğacak oluşuna bile sevinemiyorum,korkuyorum..ya ciğerleri gelişmemişse,ya ona bişi olursa..
Başımı okşıyarak korkma diyor bir hemşire;şimdi uyuyacaksın,uyandığında bebişin yanında olacak.sevgiyle bakıyorum ona..
öteki moral bozan,niye genel anesteziyle oluyorsun?çok acı çekeceksin,spinal ol diyen hemşireye çok kızgınım,lütfen moralimi bozmayın,susun diyorum..Yavruma odaklıyım o an!..Aklımda o var sadece..
Sonra dr um geliyor..
Başımı okşayan o el son hatırladım...
...
Gözümü zeynep hanım!zeynep hanım!diye beni uyandırmaya çalıştıkları asansörün kapısında aralıyorum korkunç bi acıyla..
Allah'ım nasıl ağrım var,canım çok yanıyor.Nerdeyim?Bebeğim doğdumu?nasıl iyimi?bunları sorucam bi konuşabilsem ama konuşamıyorum..
Tekrar uyumuşum sanırım..odamıza geldiğimizde yatağa geçirilirkende çok canım yanıyor..Allah'ım diye bağırıyorum zezem elimi tutuyor..
Benimse aklımda tek bir soru var;
Bebeğim!
Bebeğim nerede?burada mı?Doğdu mu?
-doğdu diyor zeze,çok güzel bir oğlumuz oldu.Şimdi oksijen alıyor birazdan yanına getirecekler.
Ben narkozunda etkisiyle bu soruyu yüzlerce kez sorup, zezeden yüzlerce kez aynı cevabı almama rağmen,sorduğumu unutup yeni baştan bebeğim nerde bebeğim doğdumu diye diye başta zezem olmak üzere herkesi kıvrandırmışım :)))
KUZUM SAAT 13:20 DE 3010 GR 50 CM OLARAK DOĞMUŞ..
Sonra..Seni getirdiler odamıza;Kuzum benim!küçük kuzum!Avuçiçi kadar yuvarlacık yüzün,çeri domatesi gibi minicik kıvrımlı çenen,hiç açmadığın japon gözlerin...
ilk emişin,hemşirenin kucağında,gözlerin yumuk..hemen uyudun..kuzumdun!
Hep uyuyor yavrum biraz küçük olduğundan birazda narkozdan..Ben serumlar bitince hemen ayaklanıyorum..Odamızda ben,kuzum ve zezem başbaşayız,dışarda deli bir yağmur var..
sessiz kuzum benim,diğer odalarda bebişler kıyameti koparıyorlar ağlarken bizim odamızda ise çıt yok..
Niye ağlamıyor?niye ememiyor?yoksa emme refleksi mi yok diye kendimize cevabını bilmediğimiz sorular soruyoruz habire..
2 gün kaldık hastanede..gece gündüz var gücümüzle ahmedi uyandırıp emzirmeye çalıştık,ilk günün sonunda sabaha karşı emmeye başladığında ki sevincimiz görülmeye değerdi..Bi yandan ağlıyoruz,bi yandan gülüyoruz :)
2 gün boyunca gözümüzü bile kırpmadan oturduk,delice yağan yağmuru seyredip sohbetler ettik,yavrumuzu seyrettik,şükrettik.
hastaneden çıkarken oğlumun v.teyzesi geldi bize yardımcı olmak için..evimize giderken beşiğimizi aldık :)) onca listesini yaptığım şeylerin bir çoğu kaldı yapılamadan :)
kuzumla ilk zamanlar hiç zorlanmadık,20 günlük oluncaya dek durmadan uyudu..sonra sarılık oldu,iki kez hastaneye yatıp ışın aldık,çok zor günlerdi ama geldi geçti..
Bende doğumdan hemen sonra başlıyan annelik hüznüde 4.haftada kendiliğinden geçiverdi..
Sonra...
Hayatımız,herşeyimiz bugün 28 günlük olan oğlumuz Ahmet Akay oldu :)))
MİMOZAM;BENİM KÜÇÜK BEBEĞİM;
SEN BİZİM KABUL EDİLMİŞ EN GÜZEL DUAMIZSIN!
SEN MİNİCİK BİR TOMURCUĞUN BÜYÜYÜP ÇİÇEK AÇMASISIN GÜN BE GÜN.
İÇİMDE BÜTÜTTÜĞÜM,GÜNÜ GÜNE EKLEDİĞİMSİN..
CANIMI CANINA KATTIĞIMSIN..MİLADIMSIN,SENDEN ÖNCE OLANLARI SIFIRLADIM,
SENİNLE YENİDEN DOĞDUM OĞLUM..
SENİNLE BİRLİKTE BAŞLADI HAYATIM..
HOŞGELDİN OĞLUM! HOŞGELDİN MİNİKMİMOZAM!
HOŞGELDİN GÖNLÜMÜN EN GÜZEL YERİNE...
Hikayenizi okurken, diğer doğum hikayelerinde olduğu gibi yine gözlerim doldu.Ben çok isteyerek kavuştuğum oğlumu ilk gördüğümde, ne güldüm ne de ağladım halbuki.Ama şimdilerde sık sık tazeliyorum hafızamda doğumu.Hiç unutmak istemiyorum o harika anları.Merhaba bu arada:)
YanıtlaSil