Buz tutan cümleler..

Neler neler biriktirmiştim oysa...Neler anlatıcaktım sana dair,bize dair..Günlerdir süren yazamama halimi..Senin nasılda büyüdüğünü..Günlük,olağan,sade hayatımızı..Tüm vesairelerimizi..Dün alışveriş merkezinde oynadığın oyunları..Park sefalarımızı,büyüyüşüne duyduğumuz hayreti..Bıdır bıdır taklitlerini,konuşma hallerini..Herşeyi benim benim diyerek sahiplenişini,şeker topacı hallerini..
Kızmalarını,huysuzluklarını,tutturmalarını..,15 aylık kocaman bi bebiş oluşunu..Saçlarını kesmiştim cuma akşamı gözüne giriyo diye,sakladım sonra özenle,kıyamadım kokladım zarfa koyarken diyecektim..
Seviyorum seni diye başlıyan cümleler kuracaktım en çok..
Neler neler yazıcaktım..

Ama dondu kaldı tüm cümleler kalbimde..Buz tuttu..

Biz yavrularımızın minicik bi gülümsemesine methiyeler düzerken burda,her halden,her fenalıktan uzak,kendi tenhalığımızda..Küçücük hayatımızın dağdasında; çoğu kez mutlu,çoğu kez fındık kabuğunu doldurmayan dertlerimizle hüzünlenirken..
Büyük alışveriş merkezlerinde geçirdiğimiz onca saati,harcadığımız onca parayı,sessizce gömüldüğümüz hayatımızı anlatırken habire..

Orada;insanlar ölüyor!..
Minicik bebeklere süt,çaresiz aç ve hasta insanlara ilaç,gıda ve en çokta sevgi götürmeye çalışırken hemde..

Yazacak başka bişi var mı bilmiyorum..Söylenecek ?yazacak?anlatacak?

Ağlıyorum sadece...