mutluluk...

Bol gezmeli,koşuşturmalı ve yoğun geçen bi cumartesiden sonra eve geç vakit gelip gece çook geç yatışın ardından, sabah pencerenin önünde ki minik serçe sesleriyle ne zamandır uyumadığı kadar uzun ve güzel bir uykudan uyunan anne kuş,gözlerini mutlulukla açar,kahvaltı sofrasını hazırlamak için mutfağa gider.

Önce bebek kuşu doyurur:)karnı doyan,baba kuş tarafından altı alınıp tertemiz olan keyfi yerine gelen bebek kuş,dün annesinin ona aldığı -iç içe geçebilen aynı zamanda üstüste konduğunda kule olabilen- ama bu anlamları bebiş kuş tarafından henüz anlaşılamamış olan oyuncaklarıyla,onları birbirine vura vura,mutlu mutlu oynamaktadır..
Güzel ve uzun bi kahvaltının ardından günün planları yapılır,nerelere gidileceği konusunda hemfikir olunur.
Sonra Ahmet akay'ın 3 gün önce 15 aylık oluşu gelir aklımıza..Onu seyrederek,oyunlarına,büyüyüşüne hayret ederek sürer konuşmalar.Edilen sohbete, içilen demli çaylar eşlik eder her zaman ki gibi..
Anne kuş baba kuşa bakar,baba kuş anne kuşa gülümser..Gülerler..

Mutluluk;bulaşıcıdır..

Bi pazar günü bundan daha güzel başlıyabilir mi?


Yaz'dır erkenden geliveren..
Bahara doyamamışken,onca özlemişken hemde..
Davetsiz ama cüretkar bir misafir gibi ansızın bastıran..Camlardan,açık kapılardan evimize,odalarımıza,içimize dolan..

Sebepsiz bi mutluluk hali veren;sabahı,akşamüstlerini ve yaz akşamlarını bize bunca sevdiren Rabbe;Binler,milyonlar kez "Hamdolsun"dedirten..
İçten ve sessizce...


Koca haftanın sıkıntısını üzüntüsünü,içimin cam kırıklarını,sızılarını,yumuşacık bi merhem sürer gibi iyileştiren, onaran,saran sarmalayan "bu hafta sonundan" ve birlikte olmamızdan daha güzel bi şey olabilir mi?